Gabriel García Márquez, terli suratla bir anda kafaya diktiğin bir buçuk litrelik su gibi içilen bu kitabında, doksan yaşında kendine eşsiz bir hediye vermek isteyen bir adamın hikâyesini anlatıyor. Kadınlarla ilişkileri genelev duvarlarının dışına çıkamamış bir adamın, belki de ölmeden önce son isteği bakire bir kızla birlikte olmak.
Kitap okumak insanın empati yeteneğini geliştiriyor. Bu kitabı okumak, yirmili yaşlardaki bir insanı, hiçbir şeyden habersiz çırılçıplak uyutulan on beş yaşındaki bir genç kıza da, dünyadan vazgeçecek kadar dünyayla muhatap olmuş doksan yaşındaki kokuşuk bir adama da çevirebiliyor. Bu empati yeteneğine sahip olmayanlar da kitabı, derin olmamakla suçlayıp, arkalarında benim gibi sinirli okuyucular bırakıyorlar.
Bir kitap her zaman olanları ve olabilecekleri anlatmak zorunda değil; bir yerden başlayıp bir yerde sonlanmak zorunda değil. Benim için kitap kapağını açtığın an, bu tür şartlanmalardan sıyrılıp, belki senin için mümkün olamayan hayatları yaşamaya başladığın andır. Márquez de büyülü gerçekçiliğin öncülerinden biri olarak o kapağı zor kapattıran bir yazar. Gene de zevk meselesi tabii.
Sadece uyurken gördüğün birinin günden güne gelişen bedenini izleyip aşık olmak; ya da sadece sabahları bıraktığı notları okuyarak, hiç görmediğin birine aşık olmak... Bence yeterince büyüleyici ve yeterince derin bir konu. Márquez hayatının başını ve sonunu yaşayan iki kişiyi öyle büyük bir ustalıkla bir araya getiriyor ki, bir günde bitirebileceğin bir kitapta sana koskocaman bir hayatı sunuyor aslında. Boşlukları senin doldurman şartıyla. Kimsenin kimseye ait olmadığı, sevdiği insanı onu sevmesi için zorlamadığı ya da sevgisini sorgulamadığı bir aşk işte. Bir çift kirpiğin açılmasıyla tüm büyü bozulabilir ama.
İster pedofili de, ister gerçek dışı de, ister sığ de; Benim Hüzünlü Orospularım, bir yalnızlık ve aşk hikayesi. Ahlâkla ilgili bazı tabuları yıkma zamanı geldi sanırım.
Rosa Cabarcas'ın da dediği gibi; "Ahlâk da bir zaman sorunudur" belki de.
